Onwerkelijk maar waar, een droom die uitkomt, zo gehoopt en gekregen, mooiste cadeau ooit.

Pakjes avond is bij de meeste van ons op 5 december gevierd.

Maar bij ons was pakjes avond al op 2 december.

De meesten weten het al maar we hebben heel erg goed nieuws gekregen van en over Owen.

1 december was het alweer zo ver voor Owen zijn opname.

Op de planning stond dat we zouden gaan kijken of de geplaatste T-stent goed zijn werk gedaan zou hebben en of der evt een nieuwe in moet, of dat het geen gaat gebeuren waar we zo lang op wachten en hopen.

Zijn eerst naar het Ronald Mac Donald huis gegaan om onze spullen weg te brengen.

Vanuit daar naar boven naar de Kinder IC.

De gehele dag heb ik al een heel vreemd gevoel in me lichaam, een gevoel wat ik nog nooit heb gehad (vreemd).

Owen is kind aan huis op de IC weet de weg en zegt ook wat hij wil.

Alles stond klaar behalve zijn fiets, dus hup naar de andere afdeling om zijn fiets te halen.

Nadat alle controles gedaan waren mocht Owen nog even vrij rondlopen.

Eind van de middag kwam de KNO-arts nog even op de afdeling om door te nemen wat er morgen ochtend allemaal zou gaan gebeuren.

Bekend bij ons maar erg goed dat we het nog eens doornemen.

Alleen als het er meer als prima uit ziet dan zal er geen nieuwe stent inkomen.

Laten we dan maar hopen dat het meer dan prima is en dat de dokter alleen maar plakkers zal gaan plakken.

Oké alle verplichtingen van de dag hebben we gehad dus we kunnen nog even naar beneden om een hapje te eten.

Daarna zouden we volgens afspraak Owen zijn PAC aanprikken en bloed afnemen voor het bloedonderzoek.

Het bloed afnemen was het probleem niet maar de PAC aanprikken dat was me wel een aardige drama zeg.

Hij verzette zich zeer goed, uiteindelijk bij papa in de houtgreep, mama die zijn handjes vast hield, een zuster die Owen rustig hield en de andere zuster hielp, en dan de zuster die de naald der in moest prikken.

Naar wat geworstel zat de naald der in.

En ja hoor Owen ging meteen weer in zijn Napoleon stand ( Rechterhandje op zijn hart).

Het was dit voor het slapen gaan doen of vlak voor dat Owen naar OK moet, en het moet toch gebeuren dus dan maar nu.

Owen heeft een goede nacht gehad en was om 6 uur wakker, zat lekker spelletjes te spelen met de zusters en leek der klaar voor te zijn.

Wat ons opviel was dat hij erg relaxed was, hij was er echt klaar voor.

Dus wij onderweg naar beneden.

Op de verkoeverkamer bij de Giraf duurde het Owen maar te lang en vroeg maar wanneer de slaapdokters kwamen.

Hij wilde meteen door maar ja geduld wordt op de proef gesteld met het wachten en wachten.

Ja, hoor het is zo ver, alles staat op groen, de slaapdokters zijn er dus we kunnen naar de volgende stap.

Deze stap vindt papa altijd een hele vervelende, het afscheid nemen het uit handen geven bij de wel bekende gele lijn.

Ook hier doet Owen het goed, is rustig en zegt dat hij goed gaat werken.

Die woorden maken het helaas niet makkelijker om afscheid te nemen maar het moet.

En na al die keren dat we bij die gele lijn gestaan hebben went het niet, nooit zal je hier aan wennen.

Mama gaat met Owen naar binnen, ook daar alles goed.

Brie verteld dat het ongeveer een uurtje zal duren en dat we gebeld gaan worden en dan naar verkoever moeten komen voor gesprek met KNO-arts.

Dit is voor ons het moment om even te gaan eten en koffie te gaan drinken, want ja Owen moet nuchter zijn voor de operatie dus wij doen solidair met hem mee.

Hier begint ook het lange wachten.

De secondes duren wel minuten en de minuten duren wel uren.

Na een uur hebben we nog niets gehoord, we wachten verder.

De spanning is niet te beschrijven, echt niet normaal die spanning wat het wachten met zich mee brengt.

Na een uur en een kwartier nog steeds niets, maar eens even bellen naar de IC of hun al iets gehoord hebben, Nee wij hebben nog niets gehoord.

Dan maar weer verder wachten.

Na 1 uur en 45 minuten gaat de telefoon, het is de assistent van de KNO-arts.

Hij verteld: we hebben de stent verwijderd, we hebben geen nieuwe stent terug geplaatst en we hebben de stoma gesloten, WAT, ECHT!

Brie schreeuwt Echt Waar, ik houd het niet droog, schiet vol en weet even niets meer te zeggen, behalve dat we naar de verkoever komen.

Brie en ik huilen en knuffelen elkaar, en willen het eigenlijk niet geloven.

Waar we zo op hoopte is werkelijkheid geworden.

Owen is verlost van canule/t-stent en stoma is dicht gemaakt.

Op de gang bij verkoever wachten we op de KNO-arts dit duurt ook weer zo lang.

Ik ga er maar bij zitten.

En dan gaan de deuren open en komt de KNO-arts aangelopen en haar assistent.

Ze roept terwijl ze naar ons toe komt lopen, Hij heeft alleen maar plakkers en pleisters gekregen van me.

Weer schieten we vol.

Ze komt bij ons op de bank zitten, ik houd Brie en de Dokters hand vast.

De dokter verteld het verhaal wat ze gezien heeft, alles zag er goed uit, klein beetje littekenweefsel op de plek van de T-stent maar dat mag geen naam hebben.

Stoma heeft ze dicht gemaakt via hechtingen en geplakt.

Zo wat is dit een mooi nieuws zeg, echt niet te geloven gewoon.

De aankomende 24 uur zijn wel erg belangrijk.

Op de verkoever laten ze Owen een beetje wakker worden, daarna gaat hij terug naar de IC.

Op de IC aangekomen wil hij meteen uit bed en eigenlijk naar huis maar ja dat gaat niet.

De eerste 24 uur zijn erg belangrijk, er kan nog van alles gebeuren.

Owen begint snel met drinken en wat vla te eten.

In de middag mogen de stekkers van de monitor even los.

Owen heeft nog wel infuus en die moet nog even blijven zitten.

Er komt ook wat visite langs om samen met ons te genieten van dit mooie moment.

Owen is wel erg moe en slaapt dus ook vrij snel.

De nacht gaat goed, Owen heeft geen enkel probleem met adem te halen.

Saturatie blijft goed en adem frequentie is ook goed, dit is heel erg goed nieuws om de dag mee te beginnen.

Na dat de controle is geweest van KNO-arts komt het verlossende woord.

Owen mag naar huis als een normaal kind.

Geen reddingstas, geen canules helemaal niets meer.

We zijn KLAAR!!!!!!!

Althans klaar, de hechtingen moeten er nog uit en Owen zijn stem is niet goed meer.

Dus er zullen nog wel wat bijzaken bij gaan komen maar het aller, aller belangrijkste is dat hij geheel zelfstandig kan ademen.

En niet meer geholpen hoeft te worden door welk hulpmiddel dan ook.

Thuis komen met een NORMAAL kind na 2,5 jaar is vreemd heel erg vreemd.

We moeten afkicken, wennen, vertrouwen krijgen, besef moet komen, is gewoon onwerkelijk.

Owen weet donders goed wat er allemaal speelt.

Zo zegt hij op een gegeven moment Papa de reddingstas hebben we nu niet meer nodig hé, kunnen we hier mooi een vakantie tas van maken.

Wat ook heel erg gek is dat we nu de deur uit kunnen lopen om naar bv naar supermarkt te gaan en niet een reddingstas mee te hoeven nemen.

Heel raar maar we hebben het nu over oppas, logeren, zwemmen, spelen bij vriendjes vriendinnetjes en alle andere normale dingen die we 2,5 jaar niet hebben kunnen doen.

Owen heeft de eerste twee nachten thuis nog aan de monitor gelegen, niet omdat hij het nodig heeft maar meer voor ons gemoedsrust.

Vanmorgen zei hij dit is de eerste dag dat ik zonder monitor slapen mag, en ja hij slaapt nu zonder monitor.

Vroeg nog aan Owen of ik vanavond, vannacht even de monitor aan mag zetten om te kijken maar dat mocht niet van hem.

We moeten ook hier weer vertrouwen in krijgen, en voor alles komt ooit een eerste keer, dan ook maar niet zolang wachten.

Zo hebben we ook alle spullen uit woonkamer en slaapkamer gehaald, ja elke keer wordt je er aan herinnerd.

En we moeten vertrouwen krijgen in de nieuwe situatie, vertrouwen krijgen dat we een normaal kind hebben.

Het besef is der bij ons nog niet, nog te onwerkelijk, lijkt net of we dromen en slaapwandelen.

Zitten echt op een wolk.

We moeten zo wennen aan de nieuwe situatie.

Zijn super onrustig, we moeten het de tijd geven en er op vertrouwen dat alles goed is.

We gaan nu een nieuw en ander leven lijden met zijn drieën.

Het is een super cadeau zo in de december maand, iets moois om 2,5 jaar af te sluiten, om 2011 af te sluiten en om het nieuwe jaar, nieuw te kunnen en mogen beginnen.

Ik dank alles en iedereen.

Nu gaan we eerst (proberen) van dit nieuwe leven te genieten om dan op 14 december de hechtingen er uit te halen.

Ook dan horen we meer over het vervolg……………